Bir varmış bir yokmuş...

Her gün farklı bir gün herkes için. Her gün çok başka. Her gün yeni bir bebek gözlerini açmakta hayata ve her gün bir insan gözlerini kapatarak veda etmekte. Her gün değişiyor insanlara. Ve bu gün her günden daha farklı .

  Güç bela uyandığım her sabah ki gibi bu sabahta. Koşa koşa bindiğim gibi bindim minibüse. Sanki her şey ayni gibi. 
Ama bu sabah farklı olmasını isteseydim, mesela biraz daha uyumak gibi. Biraz geç kalmaktan ne çıkar deseydim uyumaya devam etseydim . Saat 10.45 sularında yine koştura koştura bir minibüse binseydim . Belkide hayata gözlerimi yumabilirdim.  

Minibüs şoförünün hızlı gitmesi, hakimiyetini ve dikkatini kaybetmesi sonucunda Güngören'de ki "Eşref Bitlis" köprüsüne minibüsle beraber yuvarlana bilirdim. 15 m yüksekten aşağı düşebilirdim. Belki bende o can veren iki kişiden biri yada üçüncü kişi olabilirdim . Hiç ummadığın bir anda  hiç ummadığın bir vakitte beklenmeyen ecele teslim olabilirdim. Ben olmadım belki ama o iki kişi minibüsün altında sıkışarak can verdiler.
  Ölüm akıllarının ucundan geçmiş miydi acaba bu sabah kalktıklarında. Ecellerinin geldiğini hissetmişler miydi? Kötü bir his oturmuş muydu acaba tam yüreklerinin ortasına. Ve hazır hissetmişler miydi kendilerini ölmeye?  Teslim olmaya?

Bilmiyorum. Peki ya ben üçüncü kişi olsaydım hazır hisseder miydim acaba kendimi. Hep unutup gittiğimiz bu ölümü bu sabah aklima getirmiş olur muydum? ( Oysaki bu sabah ölüm hakkında hiç bir şey düşünmemişken.) Teslim olur muydum acaba karşım da ecelimi bulduğumda ?Herkesin yok olduğu ve ecelle baş başa kaldığımızda ona da der miydim "ben hazır değilim, ben henüz çok gencim, hayallerim var, eksikliklerim var " der miydim?. Desem bile gelen ecel canımı almadan gider miydi? 
  Her gün biraz daha alıştığımız bu dünya hayatına kapılıp gidenlerden olmasaydık eğer bu kadar korkmazdık Rabbimize kavuşmaktan. Biz sanıyoruz ki ölüm bize uzak. Sanıyoruz ki uzun uzun bir hayatımız olacak . Hayır . Ölüm bize bu kadar yakin işte. Benim bir saat uykuya dalıp kaza yapacak olan minibüse binmem kadar yakın bana kalırsa.

Bizler ki kadere iman ederiz. Ecel Allah'ın yazdığı alın yazısı alnımıza. Kimse bilemez bu alın yazısını. Bildiğimiz tek şey bu günün de yarınlarında garantisi olmadığı. Ne der büyüklerimiz masal okurken çocuklara. Bir varmış bir yokmuş. Bizde aynen öyleyiz aslında,  bir  varız bir bakmışsınız yok olmuşuz...